Paparnir komu til Íslands á 8. öld, þegar landið var skógi vaxið milli fjalls og fjöru. Þeir voru munkar, sem höfðu helgað líf sitt kynsvalli og öðrum ósóma.
Fyrsti papinn sem steig fæti hér á land hét Mingus McFlurry, sem hafði áhuga á endurreisnartímabilinu og safnaði frímerkjum sér til dundurs.
Dag nokkurn, er Mingus var á leið sinni sem lá niður Skólavörðustíginn, hitti hann á förnum vegi vin sinn frá fornu fari, Sir Iwant McIntosh. Í eftirdragi hagði hann þræl sinn í bandi. Tóku þeir tal saman, og er því lýst í Horsteins sögu hvíta:
“Ágætis veður í dag, ekki satt McIntosh?”
“Mætti þó vera betra, ég heyrði að það væri skollin á stórhríð í Þingholtunum. Við mættum þó þakka fyrir að hafa eitthvað veður yfirleitt.”
“Já fyrst þú minnist á það,” svaraði McFlurry um hæl,”lítill fugl hvíslaði því að mér að það heyrðist ekkert hljóð þegar tré fellur í skógi, ef það er ekki nokkur lifandi sál nálægt.”
“Nújá...?” sagði McIntosh klumsa. “Samræmist það hinni kómísku þögn súrrealismans við afstæðiskenninguna?”
“Já, aðeins ef það væri búið að finna upp afstæðiskenninguna. En, þar sem hún hefur ekki enn þá litið dagsins ljós þá brýtur það í bága við öll náttúrulögmál.”
“En, Mingus, það er ekki enn þá búið að samræma náttúrulögmálin” stakk Iwant upp í munkinn.
McFlurry hváði við. Þetta hafði honum aldrei dottið í hug.
“Samræma...? Þarf kannski að samræma þetta fyrst?”
“Mikið rétt, ef kenning þín um tréð í skóginum stenst.”
“Þetta þarf að laga. Bíddu nú við, stóð það ekki einhversstaðar að paparnir væri miklir vísindamenn?” sagði McFlurry, dró upp skruddu eina og blaðaði í henni. Iwant vissi svarið, enda útskrifaður frá háskólanum: “Mingus minn, Grikkirnir til forna höfðu ekki tærnar þar sem við höfum hælana. Farðu samstundis út í skóg og gerðu litla verklega tilraun. Ég skal kosta verkefnið, allt í þágu vísindanna.”

Það var og. Mingus McFlurry hélt þvínæst út í skóg, með tveimur íslensk/norskum skógarhöggsmönnum og grænlenskum hljóðfræðingi til að kanna hvort þessi kenning stenst. Útdrátt dagbókafærslna hans má finna í Vargs-sögu græna, en þær verða í heild sinni birtar hér:

4.Gormánuður, nónbil.
Haldið af stað út í Hólaskóg. Lítið er um tré þar, aðeins nokkur strá hér og þar á stangli, þannig að haldið var í Þórsmörk og munu tilraunirnar að mestu leiti fara fram þar. Nokkrir samskiptaörðuleikar eru milli okkar skógarhöggsmannanna og grænlenska hljóðfræðingsins. Fyrir utan það að tala að aðeins grænlensku þá virðist hann sérhæfa sig í hljómburði tónleikahalla, og lítið vita um náttúruhljóð, nema þá helst fyrir utan fuglasöng, enda Grænland þekkt um alla Heimskringlu fyrir fugladýrð sína.

7.Gormánuður, hádegi.
Tilraunir hafnar. Í fyrstu vorum við í nokkrum vafa um hvernig skógarhöggsmennirnir ættu að vera fjarstaddir á meðan þeir saga niður tréð, en loks komust við að niðurstöðu um að þeir þyrftu að hafa fullkomna fjarvistarsönnun. Allt hefur gengið vel að undanförnu fyrir utan rigningu um morguninn, en það truflar hljóðið sem myndast þegar tréð fellur niður.

8.Gormánuður, ótta.
Dagurinn er að kveldi kominn og við sitjum hér í kálfsskinnstjaldinu okkar. Lítið hefur borið á ölvun á svæðinu fyrir utan nokkur hundruð framhaldsskólanema í útskriftarferð og grænlenska hljóðfræðinginn. Farinn að tjá sig að einhverju leiti, en þá einungis við framhaldsskólanema.
Skógarhöggsmennirnir gátu því miður ekki sannað fyrir lögreglunni að þeir væri ekki út í skógi þegar hún kom askvaðandi að þeim með sektarmiða fyrir brot á náttúruspjöllum; en þeir sögðust vera í bleika tjaldinu. Leitaði lögreglan þar dyrum og dyngjum að skógarhöggsmönnunum, en fundu þá ekki. Á meðan reyndu þeir að laumast burtu, en lögreglan hafði snar og fagmannleg handtök og var annar þeirra tekinn fastur fyrir ólöglegan vopnaburð. Við verðum því að reyna aftur næsta dag að fá fjarvistarsönnun fyrir þá.

13.Gormánuður, nónbil.
Lögreglan hefur náð mér! Þeir komust að allri rannsókninni, og eru nú staddir fyrir utan tjaldið að leita að mér. Þeir hljóta að finna mig brátt, þegar þeir taka eftir grænlenska hljóðfræðingnum sem flæktist í tjaldstögunum og liggur nú sofandi fyrir utan. Ég næ ekki að skrifa lengr...

7.Ýlir, ekki vitað hvaða tími dags er.
Ég sit hérna í fangageymslum lögreglunnar í Rangárvallarsýslu, og sé ekki muninn á dags-né náttbirtu. Skógarhöggsmennirnir komust undan þegar lögreglan datt um Grænlendinginn, og náðu þeir að hrifsa hann með sér. Ég vona vísindanna vegna að þeir nái að klára tilraunina, mannkynið á eftir að njóta góðs af störfum mínum um ókomnar aldir!

7.Ýlir, framhald
Gamli karlinn sem gætir mín í fangageymslunni er nú dáldið sætur... þeir geta verið laglegir karlmennirnir hérna í Reyðarhreppi...
Annars held ég að fangalífið sé farið að hafa einhver áhrif á mig, ég veit bara ekki hvernig... kannski hef ég horast?

8.Ýlir, miðnætti
Hans og Grétar, skógarhöggsmennirnir íslensku, komu núna rétt í þessu að frelsa mig úr prísundinni, eftir að hafa átt náin samskipti við lögregluna. Þeir geyma hljóðfræðinginn fyrir utan, sem sefur nú úr sér. Við verðum að komast hljótt í burtu í skjóli myrkurs, og halda aftur til Þórsmarkar, til að klára verkefnið.

9.Ýlir, dagmál
Fagur morgunn í Þórsmörk! Nú verður þetta að ganga. Við höfum öll skjöl og reglugerðir sem skógarhöggsmennirnir þurfa. Lögreglan er líka víðs fjarri að leita að eftirlegukindum, enda komið fram á þriðju sláttu og sumri senn að ljúka.

9.Ýlir, hádegi
Okkur tókst það! Skógarhöggsmennirnir felldu 18 tré og með aðstoð grænlenska hljóðfræðingsins ábyrgist hann það að hljóð hafi heyrst. Hann lýsir því þannig að hljóðið hafi komið nokkuð á óvart, skotið honum skelk í bringu því það hafi verið svo hávært, og helst minnt á lóu. Nú höldum við rakleiðis heim á leið til að tilkynna Iwant McIntosh að hann hafi haft rangt fyrir sér! Bóbelsverðlaunin eru á leiðina á rétta hillu í ár, ef mér skjátlast ekki!!


Hér lýkur dagbókarfærslum Mingusar. Bókin er vandlega geymd á safni hins heilaga Péturs þriðja af Raufargörn.

Hvað varðar niðurstöðurnar úr rannsókninni, hafði Mingus eftir allt saman rangt fyrir sér, því gleymst hafi að sækja fjarvistarsönnun og vegabréf fyrir hljóðfræðinginn sem var með þeim í för. Hlýtur þessi kenning því að vera áfram hin dularfyllsta, og sennilega ein af þeim sem aldrei verður uppgötvuð til hlítar.

Ég fer út og læsi dyrunum. Bíllyklarnir klingja vinalega við húslykilinn eins og þeir séu að heilsa gömlum kunningja, og um leið og ég innsigla húsið mitt formlega fæ ég ég undarlega tilfinningu fyrir þessu húsi. Þetta er mitt hús, með mínum eigin húsgögnum, eldhúsinnréttingu, dýrðlegu vatnsrúmi og fleiri nútíma þægindum sem ég hef stritað fyrir með mínu eigin holdi og blóði. Þegar ég sest inn í bílinn minn, minn eigin bíl sem ég keypti án nokurra lána, finn ég fyrir sælutilfinningu sem fyllir tómarúm sálar minnar í botn. Ég bakka honum úr stæðinu, finn fyrir liprum hreyfingum bílsins um leið og ég skipti um gír, og þegar ég ek Miklubrautina finnst mér ég vera konungur heimsins. Hvert andartak sem fætur mínir þrýsta á bensíngjöfina er ómetanleg upplifun, hver hringur sem hjól bílsins míns snýst hefur sína eigin vídd, eiginn kraft, eigið andartak. Ég fyllist metnaði er ég hugsa til alls þess sem ég hef eignast upp á eigin spýtur, þá litlu fjármuni sem ég byrjaði með er ég var nýfluttur af heiman og hvað einn maður getur gert með dirfsku og þolinmæði að vopni.
Ég sé Magnús ganga yfir götuna fyrir framan mig er ég bíð á rauðu ljósi við mót Miklubrautar og Njarðargötu. Hann tekur samstundis eftir mér og heilsar glaðlega, ég læt mér nægja að kinka örlítið kolli og vona að græna ljósið komi fljótt. Um leið og glittir í gult á staurnum, kveð ég Háskólann, tjörnina og Hljómskálagarðinn, og heilsa Valsvellinum, Öskjuhlíðinni og Kjarvalsstöðum. Ferðinni er heitið í Kringluna. Þar hyggst ég eiga frekari samskipti við Mammon í musteri efnishyggjunnar.

--

Ég geng glaður í spori framhjá Hljómskálanum, og virði fyrir mér þetta fallega hús. Ætli það sé átthyrningur eða sexhyrningur? Hvenær var það byggt?
Ég held áfram göngu minni í gegnum Hljómskálagarðinn. Ég heilsa hverju laufblaði sem ég sé, vitandi af hinni stuttu ævi sem það fær, og minni það á að brátt komi að endalokum þess og þess vegna ber því að njóta lífsins meðan kostur gefst. Ég heyri marra vinalega í mölinni, finn ilminn af birkitrjánum og hinni dásamlegu óreiðu sem grasið býr yfir. Ég sé endurnar kjaga áfram þungum sporum eftir túninu. Hvað ætli þær séu að hugsa um á þessari stundu? Hringrás lífsins, frumafl heimsins, nú eða bara hvar þær geti fundið bestu fæðuna?
Hinar djúpu pælingar mínar um lífið og tilveruna setja hugann á reik. Litla bakhúsið mitt á Laugaveginum bíður eftir því að ég ljúki gönguferð minni í gegnum sælureit Reykjavíkurborgar, vin í annars þurri og skítugri eyðimörk. Ég fékk það hús ótrúlega ódýrt, enda ástand þess ekki sem best. Ég eyddi því löngum stundum í að gera það upp, borgaði efnið sem til þurfti með glöðu geði vitandi það hversu mikill andi bjó yfir því. Og að lokum, þegar húsið var fullgert, sá ég ekki eftir öllum þeim klukkustundum sem ég hafði eytt í það. Fljótlega fann ég mér dásamlega konu, konu sem ég vil eyða lífinu með, konu sem er óendanlega stór happdrættisvinningur. Og ég gerðist þvílíkur lukkunnar pamfíll að eignast hana.

Náttúran rennur sitt skeið er ég geng áfram, og þegar ég rölti mína leið yfir ljósin á mótum Miklubrautar og Njarðargötu, sé ég Björn inni í spánnýja bílnum sínum. Sæluvíman sem ég er í þessa stundina veldur því að ég heilsa honum eins og ég hafi ekki séð hann í mörg ár, en því miður virðist mér sem einhver daufleiki kúrir yfir honum, því hann kinkar kollinum svo óljóslega að maður mætti halda að hann hefði orðið fyrir einhverju áfalli. Stuttu eftir að ég er kominn yfir og lít um öxl, sé ég starandi svip hans einblína á götuna, og ég held göngutúrnum áfram.

Komið þið sæl.

Ég heiti Da Víðoddson, sonur Víðodds sonur Meyfróðs sonur Ágústafs. Ég er skyldur Leonardo Da Vinci í þriðja ættlið frá móðursystir minni, sem var af ítölskum ættum. Sjálfur hef ég erft nokkur ítölsk einkenni, enda státa ég af krullóttu svörtu hári.

Ég veit ekki almennilega af hverju ég er að skrifa hérna á þessa síðu, ég veit ekki einu sinni hver kom henni upp, eða hverjum datt í hug þessi asnalega slóð á hana. Stundum finnst mér samt eins og ég viti svo mikið, enda er ég fógeti í mínu landi. Í þessu bréfi ætla ég aðeins að segja frá lífi mínu, og, ef tími vinnst til nöldra í einhverju.

Samkvæmt vestrænu kapitalísku lífi á mér að líða vel, ef marka má empirískar eignir mínar. Ég bý í stóru húsi í einu af bestu hverfum landsins, fjölskyldulífið er eins og best verður á kosið, bíllinn minn er alltaf vel bónaður á sunnudögum (þó ekki sé það ég sjálfur sem bóna hann) og ég er næstum því búinn að borga upp sumarbústaðinn sem við fjölskyldan keyptum á okurlánum þegar góðærið stóð sem hæst. Ég stunda reglulega líkamsrækt, slappa endrum og eins af með vinum mínum og þá förum við gjarnan í allar fínu veislurnar sem birtast svo daginn eftir á síðum Méð og meyrts. (Eini gallinn við þær veislur er að kampavínið sem er í glösunum sem við þurfum alltaf að halda á er svo hryllilega vont. Hvenær ætlar dnalsíska þjóðin að koma sér upp almennilegri vínmenningu?!)

Flestir þeir sem lesa þessar línur undrast væntanlega á vanlíðan minni. “Hvað er þessi maður að hugsa,” segja þeir, “þessi maður fær allt sem hann vill miðað við eignir og völd sín, samkvæmt mínu jarðbundnu og tiltölulega einföldu lífi ætti mér að líka fullkomlega.” Þeir menn geta bara litið á sig sem algera dóna við mig, en mér er líka alveg sama. Málið er, að hinar spíritísku eignir mínar eru ekki alveg fullkomnar. Stundum finnst mér eins og það sé eitthvað tómarúm í andlegu líðan minni, mér finnst ég vera tilbúin strengjabrúða í tilbúnum heimi þar sem allt er skipulagt frá grunni og hver aðgerð, hvert orð og hvert skúmaskot hverrar persónu er sett undir linsu smásjárinnar. Örlög mín eru ráðin fyrirfram, það er einhver persóna þarna úti sem veit nákvæmlega hvenær ég dey, hvenær ég hætti fógetastarfi mínu eða hvort ég muni deyja á sóttarsæng eða í slysförum. Líðan mín hefur beðið hnekki þessa vegna, ég tek t.d. aldrei strætisvagn af ótta við að einhver sjái hvers konar almúga-samgöngur ég nota mér, ég hef aldrei séð betlara né farið á veraldarvefinn. Af hverju getur dnalsíska þjóðin sætt sig við það að ég er fógeti, ég er sá sem ræð hlutunum? Af hverju getur það ekki haft málin eins og ég vil? Það þurfa alltaf að koma einhverjir nöldrarar sem gagnrýna mig rétt eins og þeir væru mamma mín, og það vekur mér enn þá furðu að eftir að ég birti smásagnasafn mitt jókst fylgi þeirra um rúmlega 5%, sem er að sjálfsögðu fimm prósentum of mikið. Það verður að gera eitthvað í málinu, verður að gera eitthvað í málinu.

Nóg komið af kerlingalegu nöldri. Nú er ég kominn í stuð og þarf nauðsynlega að drulla yfir einhvern. Málið er bara, að eftir að skoðanalögreglan komst á legginn hefur enginn þorað að láta skoðanir sínar í ljós, sem er að vissu leyti ágætt, en þegar maður er eins og kona á breytingaskeiðinu með króníska túrverki getur stundum verið gott að fá að æsa sig smávegis. Til hvers ætti ég annars að koma sífellt fram í viðtölum dnalsíska sjónvarpsins þar sem ég tjái skoðanir mínar á hinu og þessu(og jafnvel hella mér yfir einhvern ef ég er í stuði þá dagana)? Samtök gegn fátækt á Dnalsí eyju, sá eða þeir sem stofnuðu þessa heimskulegu síðu, Hössur og Dnalsíska þjóðin í heild sinni eru bara dónar! Algerir dónar!

Já og hættið að nöldra út í að ég sé partur af dnalsísku þjóðinni, annars læt ég loka ykkur inni!

Hér birti ég bréfaskriftir á milli dyggs þjóðfélagsþegns á Dnalsí eyju, og fógeta þess lands, þar sem þeir ræða um fátækt þar í landi. Ég birti þetta til þess að sýna að svartir sauðir leynast víðast hvar, og hversu fáránlegar hugmyndir sumir menn geta haft um þjóðfélagið sitt.

-------

Smoking Bay, 32.janúar 2003

Elsku Fógeti.

Ástæða þess að ég sest nú við ritvélina og slæ inn fáein orð til þín, er grein sem birtist í Borgunblaðinu þann 15. janúar síðastliðinn. Greinarhöfundurinn, Ævar Eiður Pálsson, vakti upp hjá mér mikla reiði og angist er hann talaði heldur óvarlega um fátækt á Dnalsí eyju (þá sérstaklega í Smoking Bay) og ásakaði ráðamenn þjóðarinnar um að líta undan í flæmingi þegar fátækt væri minnst á þá, og þeir beðnir um að gera eitthvað í málinu. Eða, eins og segir í bréfi hans:
”Fátækt á Dnalsí eyju leynist víða. Áætla ég að um 0.01-0.1% þjóðarinnar sé undir fátæktarmörkum samkvæmt könnun sem samtök mín gerðu nú á dögunum. Til að bæta úr þessari fátækt eru, samvæmt mínum kokkabókum, best að stuðla að efnahagslegu frelsi, sem leiðir af sér lága skatta í kjölfarið fyrir atvinnulífið, stuðla þvínæst að auknum vaxtalækkunum, sem og lækka skatta á tekjur og eignir. Þær blindu aðferðir sem stjórnmálamenn á þessu skeri halda sér dauðahaldi í er að flytja pening frá einum aðila til annars. Ég hef marg oft sagt að það versta sem fólk getur lent í, er að fá borgað fyrir að gera ekki neitt, og tel ég að aðgerðir þessar sem ég mæli með eiga eftir að bæta efnahag Dnalsí eyju og útrýma fátækt...”


Þetta, herra fógeti, tel ég vera óforskammanlegt og að sjálfsögðu er ekkert vit í öðru en að draga þennan mann beinustu leið fyrir dómstól og láta réttlætið tala sínu máli. Hann hefur ásakanir í garð dnalsískra valdamanna um að stjórna landinu sínu ekki nógu vel og hlaupast undan merkjum þegar þessi hroðalegu samtök kalla á aðgerðir til að útrýma þessari svokallaðri “fátækt”, sem samkvæmt honum á að loða við landið eins og illvígur kynsjúkdómur. Ég get talað af eigin reynslu, að þeir fátæklingar sem ég vinn með á blindravinnustofunni, eru allir upp til hópa letingjar sem gætu þénað mun meira ef þeir nenntu því. Mál þetta er hin mesta fásinna, og ég skil ekki af hverju maðurinn hefur ekki fyrir löngu farið í geðlæknisrannsókn, eða dæmdur til dauða af skoðanalögreglunni fyrir svona nasískar hugmyndir.
Með vinsemd og virðingu
Magnús Halldórsson


Smoking Bay, 12 febrúar 2003

Kæri Magnús.

Mér brá við er ég las tilvitnun þína í grein Ævars Eiðs, þessi maður er ekki heill á geði. Til að bregðast við fleiri mönnum sem þessum(ef þeir þá leynast einhvers staðar í þjóðfélaginu) höfum við eflt skoðanalögregluflotann um 30%, rýmkað til reglur um vopnaburð lögreglumanna, endurskoðað lög um húsleitarheimildir og fleira. Vonandi höfum við hendur í hári honum, sem og meðlima í þessum samtökum hans
Bestu kveðjur
Fógeti


Smoking Bay, 18 febrúar 2003

Sæll aftur elsku Fógeti, og þakka þér fyrir bréfið.

Ég átti munnlegt samtal við Ævar Eið núna fyrr í vikunni, og um leið og ég sá þennan mann tók ég strax eftir þeirri hugarangist og tilvistarkreppu er einkennir huga hans. Hann talar í ranghugmyndum, fordómar einkenna hvern hlut sem hann gerir og ég undrast á því af hverju það er ekki búið að loka þennan mann inni á hæli. Ég komst að heimilisfangi hans, Æsuströnd 23, og þætti mér vænt um ef þið handtækjuð hann og kæmuð vitinu fyrir hann eins fljótt og þið getið.
Kveðja
Magnús


Smoking Bay 21 febrúar 2003

Kæri Magnús

Það er satt sem þú segir, að “fátæklingar” á Dnalsí eyju séu annað hvort sveitaómagar eða eintómir letingjar sem hafi alist upp við ofdekur eða gengið í einkaskóla sem hefur upprætt í þeim eintóma leti og enga menntun.
Við bönkuðum upp á hjá Ævari Eiði, og ráðleggingar þínar hafa komið skoðanalögreglunni að ómetanlegu gagni, því svo virðist sem þessi maður sé hluti af öðru og stærra hugsananeti þjóðfélagsþegna er vilja útrýma fátækt með öllum ráðum, löglegum eður ei. Eftir nokkurra stunda yfirheyrslu og klókar aðgerðir lögreglunnar, brotnaði hann endanlega niður og sagði frá öllu sem hann vissi um samtök þessi. Þau nefnast “Samtök gegn fátækt á Dnalsí eyju”, og virðast stunda skipulagða starfsemi sem byggist á því að lauma inn til ráðamanna þjóðarinnar lymskulegum, vinstrisinnuðum og verkalýðs-ættuðum bellibrögðum sem eiga að minnka þessa “fátækt” í Dnalsí landi. Við teljum að meðlimir samtaka þessa séu undir áhrifum erlendrar mafíu sem hyggst sölsa undir sig völd hér á landi. Þess vegna er það okkur mikilvæg hönd í bagga að hafa þig sem ráðgjafa og uppljóstrara sem kemur í veg fyrir hvers kyns vesen og vitleysu.
Kærar þakkir fyrir bréfin, og þú manst vonandi eftir að kjósa mig í byrjun nýs kjörtímabils.
Kveðja
Fógeti


Hér lýkur bréfaskriftunum. Ævar Eiður var dæmdur í 8 ára fangelsi fyrir ásakanir þessar, en vegna ákafra mótmæla gegn úrskurði Héraðsdóms var refsingin þyngd í 10 ár. Húsnæðið sem samtökin notuðu undir starfsemi sína, var tæmt og innréttingar þess brenndar, en voru síðar endurnýjaðar og notaðar undir ný samtök, sem nefndust “Samtök gegn fátækum á Dnalsí eyju”, sem störfuðu við miklar vinsældir.

Enn á ný hefur öllu verið bjargað í Dnalsí landi.
Lifið heil
hvurslags

Svo við höldum nú áfram frásögninni af Dnalsí landi, þá gerðust nokkur tíðindi í janúarbyrjun um árið, sem átti sér stað nokkrum árum áður en kirkjustríðið geisaði.

Morgunn einn fékk Héraðsdómur Smoking Bay(en svo nefndist höfuðborg landsins) mál sem fjölluðu um nýja iðngrein sem hélt innreið sína í litla landið. Ákærandinn var fertug kona á sínum bestu árum, en sá ákærði var hátt í níræður milljónamæringur sem hafði hagnast verulega á þessari iðngrein sem atvinnurekandi. Eftir margra mánuða þvarg og rifrildi vann milljónamæringurinn naumlega í Héraðsdómi, og olli nokkrum usla hjá blaðamönnum Smoking Bay mitt í gúrkutíðinni.
Lýsing á starfseminni birtist í Borgunblaðinu, einu vinsælasta dagblaði þessa lands, og er það milljónamæringurinn sem svo segir frá í viðtali við blaðamann:
“Þessi iðngrein snýst í stórum dráttum um afþreyingu. Byggður er til tekinn klúbbur, með þar til gerðum innréttingum, útliti, lýsingu og þess háttar, og síðan eru ráðnar í starfið stúlkur, sem helst eiga að vera á sínum blómaárum, ef reksturinn á að ganga vel. Nú, ef stúlkurnar eru of ungar í starfið, dvelja þær í einka-þakíbúðinni minni í fagmannlegum þjálfunarbúðum. Hagkvæmast er að ráða stúlkur sem hafa þessa menntun fyrirfram, því oft er kostnaðarsamt að koma upp sér-námskeiði fyrir menntun sem þessa.
Það sem þessar stúlkur gera, í megindráttum, er að dansa listdans fyrir gesti, og halda þeim þannig á meðan uppteknum og drepa tímann fyrir viðskiptavinina. Að listdansinum loknum(tímabilið getur verið frá fimm mínútum upp í hálftíma) fara þær um áhorfendasvæðið og biðja um þjórfé(e. tips). Viðskiptavinunum er í sjálfsvald sett hve mikið þeir borga, en æskilegt er að það sé eitthvað sem auðvelt er að stinga inn á dömurnar á hina og þessa staði.”

Þessa saklausu iðkun sætti fimmtuga húsmóðirin sig ekki við, og er milljónamæringurinn aldni hugðist flytja til eyjunnar litlu hagkvæmustu tæki og tól til iðngreinar sem þessar, tók hún sig til og höfðaði mál á hendur honum. Aðal deilumálið í réttarsalnum var hvort stúlkurnar sem stunduðu iðjuna mættu vera erlendar, eða hvort einungis væri leyfilegt að nota fyrsta flokks arískar stúlkur. Að lokum komst dómurinn að þeirri niðurstöðu að arísku stúlkurnar hefðu betri áhrif á atvinnulífið því þær þénuðu meira, svo ákveðið var að banna innflutning allra stúlkna sem ekki voru af hvítu kyni. Sökum þess hafa flestar dansmeyjanna komið frá Austur-Evrópu, bæði vegna lágra fluggjalda frá því svæði til Íslands, og vegna þess að einmitt þegar leitin stóð sem hæst að meyjum í störfin, voru janúarútsölur í Prag.
Fimmtuga konan sætti sig ekki við niðurstöðu Héraðsdóms, og ákvað að koma málinu alla leið. Með klókindum, svikum og hræsni sviðsetti hún og laug til um ýmiss konar starfsemi á þessum stöðum. Eftir hálfsmánaða undirbúning tóku að birtast fjarstæðukenndar teoríur á síðum dagblaðanna um vændisstarfsemi innan dyra dansklúbbanna. Með góðum lögfræðingi og styrkjum frá samtökunum “World peace 2000” tókst henni næstum því að vinna málið. En, Hæstiréttur Smoking Bay sá að sér á síðustu stundu, aðallega vegna ráðningu nýrrar borgarstýru sem var listhneigð mjög og gefin fyrir dansiðkun sem þessa, og úrskurðaði réttlætið konuna í þrefalt lífstíðarhald fyrir fjársvik frá “World peace 2000” og dauðadóm fyrir lygar og rógburð um starfsemi heiðvirðra staða þar sem háskólamenntað fólk(milljónamæringurinn var kvensjúkdómafræðingur) gengdi störfum sínum í fullkomnu sakleysi. Eða, eins og segir í skýrslu Hæstaréttar: “[4. Fyrir brot gegn 2., 3. og 4. mgr. 165. gr., svo og fyrir rógburð, lygar, prakkarastrik og önnur ofbeldisverk, sem framin eru í tengslum við brot á þessum ákvæðum, og enn fremur fyrir háttsemi sem alþjóðasamningur frá 23. september 1971…”

Eftirstöðvar þessa máls voru víðtækar. Almenningur skiptist í hnífjafnar fylkingar sem annað hvort stóðu með eða á móti konunni. Engum virtist standa á sama um hvort starfsemi þessa dansstaða yrði leyfð eða ekki, Velvakandi Borgunblaðsins var fullur af bréfum þar sem fólk annað hvort hrósaði Hæstarétti fyrir úrskurð sinn eða hallmælti honum. Evróvision söngkeppnin fór út um þúfur þegar þátttakendurnir fyrir hönd Íslands voru ásakaðir um listdans í atriði sínu, og páskagleðin týndist í allri ringulreiðinni. Að lokum ákváðu ráðamenn þjóðarinnar allir sem einn að eitthvað þyrfti að gera í málunum. Bandaríski herinn var kvaddur til að leysa katastrófuna og koma á reglu í þjóðfélaginu. Tugir herskipa, tundurspilla og hundruð þúsunda óbreyttra hermanna ruddust inn í landið og frystu allt sem kallast gat mótmæli.

Skoðanalögreglan stóð sig gríðarlega vel, efnahagur landsins tók stóran kipp upp á við í kjölfarið og skoðanaglæpir sáust varla. Þingmenn og formenn stjórnmálaflokkanna á Dnalsí eyju tóki gleði sína enn á ný, og vonuðu að herinn gæti aukið góðærið enn meira og fest það betur í sessi.