Komið þið sæl.
Þið hafið sjálfsagt öll heyrt talað um Feministafélög. Þessi sem strita í sveita andlits síns fyrir “Bætt kjör, bætt réttindi, bætt staða!” og “látum kallana ekki valta yfir okkur! Rísum upp kynsystur!” slagorð. Í mínum augum hafa svona félög alltaf verið aðeins meinlaus grasrótarsamtök sem láta aðeins í sér heyra á kvennadeginum og hafa jafnvel náð að troða sér fram á bóndadeginum líka, sem hingað til hafa verið hin helgu vé í venjulegum augum karlmanns.
Veðrið úti var milt og stillt og kvikasilfrið teygði sig rétt fyrir neðan rauðu línuna á hitamælinum. Ég var úti á minni daglegu leið í skólann á Lækjargötunni. Þetta andartak var kannski ekki þrungið fuglasöng og blómaangan, en yfir öllu lá einkennilegur friður. Meira að segja skítuga brunnlokið á ræsinu á götunni leit út eins og Yin og Yang merki í sínu eilífa og guðdómlega jafnvægi, og frostrósirnar á rauða Pólónum sem búinn var að fá stöðumælasekt urðu eins og lifandi sumarrósir sem teygðu klakablöð sín í áttina að mér og hvísluðu “Til hamingju með að vera til!”.
Kyrrðin var þó rofin á endanum. Á móti mér mætti bleik og rauð ára sem var full af ókyrrð, streitu og ójafnvægi. Ég gat skynjað þessa áru og þessar tilfinningar áður en hávær hópur af reiðum feministum kom stormandi fyrir hornið. Þessi tryllti lýður öskraði út í vetrarmorguninn hranaleg ókvæðisorð á borð við “Látum ekki Ísland falla í greipar typpaalræðis!” og “Frjálsar bekkpressur, frjáls klofhár, frjálsir feministar!”
Mér var brugðið. Anganin af frostrósunum breyttist í rykuga mengunarfýlu þegar Pólóeigandinn, æfur af reiði yfir stöðumælasektinni, setti bílinn í gang og spúði ryki og skít yfir mig. Yin og Yang merkið hvarf eins og dögg fyrir sólu og brunnlokið skartaði sínum grúti og ælublettum sem aldrei fyrr. Þessi hópur arkaði um götuna og angraði gangandi vegfarendur með bleikum bæklingum(sem dyggar flokkskonur dreifðu eins og þær ættu lífið að leysa) og allt að fasískum áróðri sem grey gamla konan hinum megin við götuna varð svo skelkuð við að hún kippti heyrnartækinu úr sambandi og staulaðist í burtu.
Ég var smeykur við að þessi ógnarstóri hópur af katastrófísku hátterni kæmi yfir götuna og byrjaði að angra mig. Þess vegna greikkaði ég sporið, skellti skólatöskunni ofar á bakið og þóttist vera að einbeita mér við að sparka litlum steini á undan mér.
En hið alsjáandi auga feministaflokksins sá samstundis við mér og þaut yfir götuna í einu hendingskasti þegar hópurinn hafði litið til beggja hliða í fljótfærni(og gleymt að hlusta, eins og feministar gera gjarnan). Skyndilega var ég umkringdur miskunnarlausum rándýrum sem voru reiðubúnir að plokka hvern kjötbita af hinu meyra og saklausa kjöti sem var utan á mínum skjálfandi beinum. Kerlingin sem virtist vera leiðtogi þessa tilhæfulausa morðhóps var risavaxin, stórbeinótt og mikil á velli. Þessi tröllkona beygði sig niður að hinum pervisna skrokki mínum sem skalf eins og lauf í vindi, og hreytti út úr sér:
“Og hverra manna ert þú góurinn?”
Hýjungurinn á efri vörinni sem hafði varla verið sýnilegur í mengunarskýinu var nú greinilega auðséður, og fáein ömmuhár sem hringuðust og teygðu anga sína af hökunni kitluðu nefið á mér. Ég fór að hnerra.
“O ætlarðu ekki að svara mér? Þykist þú komast upp með einhvern dónaskap við veikara kynið?!”
Ég reyndi eftir fremsta megni að útskýra misskilninginn en þorði ekki fyrir mitt litla líf að minnast hvorki á hýjung, vörtur né ömmuhár. Þess í stað sagðist ég vera með kvef eftir mikinn kulda á..uh... fótboltaæfingu í gær.
“Fótbolti já?! Þú þykist vera svo karlmannlegur að geta stundað fótbolta rétt sisona, eins og við mættum ekki vera með?! Hvað voru margar stelpur með í leiknum, ha...svaraðu drengstauli!”
Ég útskýrði skilmerkilega og samviskusamlega út að engin stelpa hefði verið með í leiknum þar sem þetta væri karlaflo...
“ENGIN STELPA?! ENGINN KVENMAÐUR?! Ja mér þykist þú og þitt hyski vera heldur djarft að geta útilokað þær bara vegna þess að þið eruð sterkari en við!” Það fór djúpraddaður kliður um hópinn og ein konan sagði: “Já maðurinn minn segir líka að þetta sé bara karlasport...ég ætla sko aldrei að leyfa honum að koma með mér í badmintontíma með henni Brynhildi.”
Feministaforinginn kleip heldur óvirðulega í veiklulegan handlegg minn og hristi hann til eins og nornin gerði við Hans.. “Sjáðu Togga, passaðu þig á svona manngerðum,” sagði hún og leit á feitvaxna og rangeygða konu við hlið sér. “Þeir líta út fyrir að vera heldur meinlausir, en svo gleymirðu þér og áður en þú veist af, bang, færðu einn beint á vangann. Þannig eru þeir, þessir ræflar. Allir eintóm svín! Svín!!!”
Ég var farinn að óttast heldur um öryggi mitt og var þar að auki að verða of seinn í dönskutíma. Tröllkonan sem hélt enn þá þéttingsfast um handlegginn á mér virtist ekkert vera á leiðinni að sleppa. Ég herti þó upp hugann og spurði varfærnislega: “Fröken, gæti ég kannski fengið...”
“Já NEI þú færð engan bækling hjá okkur fyrir þennan ruddaskap! Gleymdu því!” öskraði hún á mig svo ég varð votur í framan af frussi.
Með ofurafli þeytti hún mér burt frá hópnum í átt að skólanum. Síðan marseraði fylkingin í átt að Lækjartorgi, púandi á gamlan mann sem studdist við staf og hrópandi ókvæðisorðum í átt að hinum og þessum. Með skert mannorð og blautt andlit staulaðist ég í skólann og þakkaði Guði fyrir að dönskukennarinn minn væri karlkyns. Frá þessum tímapunkti þyrði ég ekki fyrir mitt litla líf að halda bóndadaginn hátíðlegan.
|
Þið hafið sjálfsagt öll heyrt talað um Feministafélög. Þessi sem strita í sveita andlits síns fyrir “Bætt kjör, bætt réttindi, bætt staða!” og “látum kallana ekki valta yfir okkur! Rísum upp kynsystur!” slagorð. Í mínum augum hafa svona félög alltaf verið aðeins meinlaus grasrótarsamtök sem láta aðeins í sér heyra á kvennadeginum og hafa jafnvel náð að troða sér fram á bóndadeginum líka, sem hingað til hafa verið hin helgu vé í venjulegum augum karlmanns.
Veðrið úti var milt og stillt og kvikasilfrið teygði sig rétt fyrir neðan rauðu línuna á hitamælinum. Ég var úti á minni daglegu leið í skólann á Lækjargötunni. Þetta andartak var kannski ekki þrungið fuglasöng og blómaangan, en yfir öllu lá einkennilegur friður. Meira að segja skítuga brunnlokið á ræsinu á götunni leit út eins og Yin og Yang merki í sínu eilífa og guðdómlega jafnvægi, og frostrósirnar á rauða Pólónum sem búinn var að fá stöðumælasekt urðu eins og lifandi sumarrósir sem teygðu klakablöð sín í áttina að mér og hvísluðu “Til hamingju með að vera til!”.
Kyrrðin var þó rofin á endanum. Á móti mér mætti bleik og rauð ára sem var full af ókyrrð, streitu og ójafnvægi. Ég gat skynjað þessa áru og þessar tilfinningar áður en hávær hópur af reiðum feministum kom stormandi fyrir hornið. Þessi tryllti lýður öskraði út í vetrarmorguninn hranaleg ókvæðisorð á borð við “Látum ekki Ísland falla í greipar typpaalræðis!” og “Frjálsar bekkpressur, frjáls klofhár, frjálsir feministar!”
Mér var brugðið. Anganin af frostrósunum breyttist í rykuga mengunarfýlu þegar Pólóeigandinn, æfur af reiði yfir stöðumælasektinni, setti bílinn í gang og spúði ryki og skít yfir mig. Yin og Yang merkið hvarf eins og dögg fyrir sólu og brunnlokið skartaði sínum grúti og ælublettum sem aldrei fyrr. Þessi hópur arkaði um götuna og angraði gangandi vegfarendur með bleikum bæklingum(sem dyggar flokkskonur dreifðu eins og þær ættu lífið að leysa) og allt að fasískum áróðri sem grey gamla konan hinum megin við götuna varð svo skelkuð við að hún kippti heyrnartækinu úr sambandi og staulaðist í burtu.
Ég var smeykur við að þessi ógnarstóri hópur af katastrófísku hátterni kæmi yfir götuna og byrjaði að angra mig. Þess vegna greikkaði ég sporið, skellti skólatöskunni ofar á bakið og þóttist vera að einbeita mér við að sparka litlum steini á undan mér.
En hið alsjáandi auga feministaflokksins sá samstundis við mér og þaut yfir götuna í einu hendingskasti þegar hópurinn hafði litið til beggja hliða í fljótfærni(og gleymt að hlusta, eins og feministar gera gjarnan). Skyndilega var ég umkringdur miskunnarlausum rándýrum sem voru reiðubúnir að plokka hvern kjötbita af hinu meyra og saklausa kjöti sem var utan á mínum skjálfandi beinum. Kerlingin sem virtist vera leiðtogi þessa tilhæfulausa morðhóps var risavaxin, stórbeinótt og mikil á velli. Þessi tröllkona beygði sig niður að hinum pervisna skrokki mínum sem skalf eins og lauf í vindi, og hreytti út úr sér:
“Og hverra manna ert þú góurinn?”
Hýjungurinn á efri vörinni sem hafði varla verið sýnilegur í mengunarskýinu var nú greinilega auðséður, og fáein ömmuhár sem hringuðust og teygðu anga sína af hökunni kitluðu nefið á mér. Ég fór að hnerra.
“O ætlarðu ekki að svara mér? Þykist þú komast upp með einhvern dónaskap við veikara kynið?!”
Ég reyndi eftir fremsta megni að útskýra misskilninginn en þorði ekki fyrir mitt litla líf að minnast hvorki á hýjung, vörtur né ömmuhár. Þess í stað sagðist ég vera með kvef eftir mikinn kulda á..uh... fótboltaæfingu í gær.
“Fótbolti já?! Þú þykist vera svo karlmannlegur að geta stundað fótbolta rétt sisona, eins og við mættum ekki vera með?! Hvað voru margar stelpur með í leiknum, ha...svaraðu drengstauli!”
Ég útskýrði skilmerkilega og samviskusamlega út að engin stelpa hefði verið með í leiknum þar sem þetta væri karlaflo...
“ENGIN STELPA?! ENGINN KVENMAÐUR?! Ja mér þykist þú og þitt hyski vera heldur djarft að geta útilokað þær bara vegna þess að þið eruð sterkari en við!” Það fór djúpraddaður kliður um hópinn og ein konan sagði: “Já maðurinn minn segir líka að þetta sé bara karlasport...ég ætla sko aldrei að leyfa honum að koma með mér í badmintontíma með henni Brynhildi.”
Feministaforinginn kleip heldur óvirðulega í veiklulegan handlegg minn og hristi hann til eins og nornin gerði við Hans.. “Sjáðu Togga, passaðu þig á svona manngerðum,” sagði hún og leit á feitvaxna og rangeygða konu við hlið sér. “Þeir líta út fyrir að vera heldur meinlausir, en svo gleymirðu þér og áður en þú veist af, bang, færðu einn beint á vangann. Þannig eru þeir, þessir ræflar. Allir eintóm svín! Svín!!!”
Ég var farinn að óttast heldur um öryggi mitt og var þar að auki að verða of seinn í dönskutíma. Tröllkonan sem hélt enn þá þéttingsfast um handlegginn á mér virtist ekkert vera á leiðinni að sleppa. Ég herti þó upp hugann og spurði varfærnislega: “Fröken, gæti ég kannski fengið...”
“Já NEI þú færð engan bækling hjá okkur fyrir þennan ruddaskap! Gleymdu því!” öskraði hún á mig svo ég varð votur í framan af frussi.
Með ofurafli þeytti hún mér burt frá hópnum í átt að skólanum. Síðan marseraði fylkingin í átt að Lækjartorgi, púandi á gamlan mann sem studdist við staf og hrópandi ókvæðisorðum í átt að hinum og þessum. Með skert mannorð og blautt andlit staulaðist ég í skólann og þakkaði Guði fyrir að dönskukennarinn minn væri karlkyns. Frá þessum tímapunkti þyrði ég ekki fyrir mitt litla líf að halda bóndadaginn hátíðlegan.
